To koniec tej historii, a raczej zakończenie smutnego rozdziału w życiu Lesia, bo nareszcie mogę napisać, że znalazł swojego człowieka. Po moim ostatnim poście, na następny dzień, do schroniska przyszedł pan z żoną. To obywatele Niemiec. On jest wojskowym i stacjonuje w Szczecinie. Gianni, bo tak ma na imię, szukał kotka dla siebie, bo po powrocie do domu czuje się tu samotny, zwłaszcza że jego żona dużo podróżuje. Lesio chyba wyczuł że to jego szansa i nie odstępował go na krok, łasił się, mruczał, ocierał o nogi, a na koniec położył się na pleckach i podsunął brzuszek do głaskania. To wielki akt odwagi, bo zwierzęta na ogół chronią swoje wrażliwe miejsca. Jego zabiegi odniosły skutek. Gianni szybko podjął decyzję o jego adopcji. Powiedział że zakochał się w jego oczach.
Tego samego dnia, jeszcze przed adopcją, pojechał do sklepu gdzie kupił mnóstwo kocich drobiazgów. Bo Lesio jest jedynakiem i chyba będzie bardzo rozpieszczany. Ma dom, śliczny ogródek w którym będzie mógł polować i przynosić trofea swojemu człowiekowi. A najważniejsze że będzie kochany, a tego najbardziej brakowało w jego smutnym, bezdomnym życiu.
No i dostał nowe imię – Hubert
Dziękuję za uwagę i życzliwe komentarze. Nie znalazłam tu dla niego domu, ale być może nasza wspólna troska o Lesia zaczarowała los i ten przychylnym okiem spojrzał na niego. Tak właśnie myślę...
Na koniec mam apel. Jeśli Wy, ktoś z grona znajomych, lub rodziny, zapragnie kotka czy pieska, odwiedźcie najbliższe schronisko. Tam mnóstwo takich smutnych zwierzaków czeka na swojego opiekuna.
