Salonowe lwy - czyli nasze zwierzaki

[Azgar]

Ślimaki nie mają płci....

[Tenmen]

Ciekawe czy smaczny ? Achatina fulicia to chyba samiczka ?

[Azgar]

Nowe zwierzątko dla mojego syna, który jest alergikiem.

Achatina fulicia albino, inaczej ślimak afrykański olbrzymi.
Zobaczymy jak ten maluch urośnie, dorosłe osobniki mogą osiągnąć nawet 20cm długości.

[Krasnal45]

No, ja też zrozumiałem, że to komplet.

[Tenmen]

Wszystkim zainteresowanym odpowiadam pies nie jest do oddania, bo to egzemplarz wyjątkowy.

[Tenmen]

Mam takiego psiego komboja, leży u mnie i się kurzy, jeśli ktoś chętny mogę mu wysłać w cenie przesyłki.

[Tomba]

No Halinka, albo jednak popijasz browarka, albo masz problem z rozpoznawaniem lewej i prawej - czyli odwieczny problem kobiet.

A piesek śliczny.

[Halah]

To ja przedstawię Wam mojego Okrucha.
Przymierzam się do tego od dłuższego czasu, ale jakoś do tej pory nie umiałam napisać czegoś… akceptowalnego.

Ponieważ post będzie opowiadał o bardzo ważnym elemencie mojego życia, to trochę się zamierzam rozpisać. Także jeśli ktoś nie lubi czytać moich tekstów, to zapraszam na koniec posta, tam są zdjęcia mojej Bianki… bo to o niej będzie ten tekst.

Bjanusza jest psem cudownym. Każdy opiekun tak mówi o swoim psie - a przynajmniej powinien tak mówić - ale moja Bianka nawet według osób, które znają ją tylko trochę jest dosyć niezwykłym psem. Nie wynika to jedynie z jej niezaprzeczalnej urody, a z raczej charakteru. Bianka jest psem… bardzo zmyślnym i bystrym, ale też posłusznym, kulturalnym i… lękowym. Niekoniecznie zalęknionym i choć może na początku była właśnie pełna lęku, tak dziś po prostu przejawia tendencje do strachu i wycofania, zwłaszcza w kontakcie z nieznajomymi ludźmi. Co ciekawe, najbardziej boi się osób pijanych oraz wysokich i silnych mężczyzn... Bianka potrafi też pokazać zęby, czasem bardzo dosłownie, choć nigdy nikogo nie ugryzła. Z kilku psów musiałam ją ściągać, ale obyło się bez szwów w każdym razie. Moja Agentka raczej sama nie zaczyna sprzeczki, ale kiedy sprowokowana czy nawet zaczepiona, nie odpuszcza do końca, czyli do mojej interwencji. A nie raz miałam taką sytuację, że ktoś do mnie mówi “niech się pieski pobawią” a ja odpowiadam, że mój piesek różnie się potrafi zachować i tak na oko mogę już teraz powiedzieć, że nie jest skora do zabawy z Pana / Pani psem lub, co gorsza, suką… bo to właśnie z sukami Bianka nie dogaduje się wcale. Był kiedyś jeden wyjątek, ale to bardziej z konieczności niż z wyboru… To właśnie z powodu płci moja Bjanusza wdała się w dosyć groźnie wyglądającą bójkę z odwiecznym wrogiem, Amstaffką Maggie. O dziwo, to mój pieseł wyszedł z tego starcia bez szwanku, nie wiem jakim cudem... Ale jak ktoś się wyjątkowo upiera, to wypuszczam moją Brytanię… mimo że później to ja muszę ją ściągać z tego drugiego psa, czego robić nie lubię, bo zawodnik numer 2 może mnie przecież chapnąć w tym czasie.

A jak to się w ogóle zdarzyło, że trafiłam na tak cudownego psa? Otóż 8 lat temu studiowałam, mieszkałam pod Warszawą i w dodatku mieszkałam sama. Tak więc postanowiłam zrealizować swoje marzenie i zaadoptować psa. Najpierw poprosiłam moich rodziców, by obiecali i podpisali krwią cyrograf, że jeśli coś mi się stanie - na przykład zabije mnie autobus albo seryjny morderca typu @

Metall - to zaopiekują się tym psem. Ponieważ rodzice zgodzili się przejąć obowiązki w przypadku jakiejś nieoczekiwanej tragedii, to w pewną październikową sobotę pojechałam do schroniska w Celestynowie i zagadałam do jednej z Wolontariuszek. Powiedziałam, że chcę zaadoptować psa, który będzie mieszkał ze mną w mieszkaniu. Dodałam, że zależy mi, by pies nie był starszy niż 2 lata, ale nie młodszy niż rok, żeby był względnie zdrowy i nie po jakichś prawdziwych traumach, ponieważ nie miałam wtedy żadnego doświadczenia z psami i nie poradziłabym sobie z psem po przejściach... Zależało mi też, aby pies nie ważył więcej niż 5 kilo. Jako że mieszkałam sama, to czasem odwiedzałam moich rodziców. Ale też ja przeprowadzałam się w swoim życiu chyba łącznie ze 20 razy, więc wiedziałam, że pewnie jeszcze nie raz będę zmieniać miejsce zamieszkania… a tak mi się wydawało, że podróżowanie z dużym psem to jest gehenna, o czym miałam później okazję się przekonać i potwierdzić te przekonania… no właśnie. Ale wracamy do schroniska… Powiedziałam też, że pies kategorycznie musi być suką. Nie może być w ciąży i najlepiej, żeby już była wysterylizowana. Wolontariuszka cierpliwie wysłuchała mojej litanii próśb, po czym oznajmiła mi, że nie ma u nich ani jednej suczki, która by spełniała moje oczekiwania. Wynikało to głównie z tego, że małe psy są adoptowane praktycznie od razu… Ale ja się nie poddałam i powiedziałam, że w takim razie chciałabym przejść się po schronisku i poznać inne psy.
Gdzieś w połowie spaceru po tym dosyć koszmarnym miejscu, moim oczom ukazała się biała, smutna i wystraszona suńka. Wyglądała jak 7 nieszczęść. Nie było widać jej żeber, ale była bardzo chuda i jakby… zmarnowana, czy zaorana życiem. Jednak coś w niej mnie poruszyło i zapytałam wolontariuszkę co to za pies. Tak właśnie poznałam Biankę.
Pamiętam ten nasz pierwszy kontakt, kiedy klatka się otworzyła i Bianka spojrzała mi z oddali w oczy. Przez jakieś 10 minut nie chciała do mnie podejść, choć wykazywała zainteresowanie. Ale ja cierpliwie czekałam, usiadłam na ziemi i oparłam się plecami o kraty… w końcu do mnie podeszła i choć miała głowę dokładnie na wysokości mojego gardła - co jest generalnie uważane za niebezpieczną sytuację - to nie odpuściłam i nie uciekłam. Bianka tak na mnie patrzyła i patrzyła, aż w końcu zaczęła mnie obwąchiwać. Wtedy spokojnie, powoli wyciągnęłam rękę w jej stronę i dała mi się pogłaskać… wszystko fajnie / pięknie, ale przecież ten pies waży jakieś 20 kilo! A ja chciałam czworonoga, którego w pociągu będę mogła bez problemu wsadzić do jakiejś torby... Tak więc z ogromnym bólem serca i wręcz łzami w oczach, wyszłam z klatki i… postanowiłam pojechać do domu. Jednak wsiadając do samochodu uznałam, że nie jestem w stanie jej tam zostawić, po prostu nie jestem w stanie. Totalnie straciłam głowę i serce i już wiedziałam, że sprawa jest zakończona i nieważne, czy ten pies waży 20 czy 60 kilo. Tak więc się stało i po dopełnieniu formalności, zabrałam Biankę do samochodu. Była trochę przestraszona, ale dzielnie maszerowała za mną na smyczy. Do samochodu już musiałam ją wsadzić, ale tam siedziała spokojnie i nie szykowała się do ucieczki przez okno, choć trochę się trzęsła, biedactwo…

Ale, jaka jest historia Bianki? Jak znalazła się w schronisku? Wolontariusze wiedzieli tylko tyle, że została znaleziona przy drodze szybkiego ruchu w okolicy samego schroniska. Była ewidentnie zaniepokojona i przerażona, choć niekoniecznie wypatrująca ukochanego opiekuna… jednak nie to jest tutaj najbardziej tragiczne. Otóż wraz z Bianką po ulicy pałętała się jej siotra. Dziewczyny były z tego samego miotu, można powiedzieć, że bliźniaczki, bo widziałam zdjęcie siostry, ochrzczonej w schronisku Latte. Tak więc piesełki były już bezpieczne w schronisku, ale po 3 tygodniach przyjechało młode małżeństwo z Wawra i zaadoptowało Latte. Wolontariuszki prosiły ich, żeby zabrali obydwie, bo skoro mają dom z ogrodem, to nie będzie to dla nich dużo większe obciążenie. Jednak nowożeńcy nie chcieli wziąć też Bianki i w końcu wolontariuszki przystały na taką decyzję - bo w końcu lepiej żeby dom znalazł jeden pies niż żaden… Tak oto Bianka straciła siostrę i jedynego przyjaciela oraz towarzysza niedoli, przez co przestała jeść i z czasem nie chciała nawet pić… Straciła jakieś 20% wagi ciała i podupadła na zdrowiu, choć towarzysza z boksu miała całkiem sympatycznego i mieszkali sami… ale to jednak nie była Latte.

Bjanusza po krótkiej podróży samochodem, wylądowała u mnie w mieszkaniu. Wtedy mieszkałam na 3. piętrze i pamiętam, że musiałam ją wnieść po schodach, bo za cholerę nie chciała wejść sama… Grzecznie szła na smyczy z samochodu do budynku i później chętnie, choć niepewnie, weszła do samego mieszkania… ale te schody w międzyczasie? Musiałam ją po nich nosić 3 razy dziennie przez pierwszy miesiąc naszego wspólnego życia. Ale sobie muskuły wtedy wyrobiłam…

Dobra, już nie będę przesadzać z tym tekstem. Chciałam opisać, jak Bianka znalazła się w moim życiu i jej historię…
Imię nadali jej już w schronisku, ale ponieważ trochę na nie reagowała, to nie chciałam jej mącić w głowie i zmieniać jeszcze imienia… Na początku niekoniecznie mi się to imię podobało, ale po kilku miesiącach uznałam, że bardzo do niej pasuje. Krótkie, proste, urocze, takie jakby szczere… zupełnie jak Bianka. :serce:

Na koniec małe zestawienie. Było mi bardzo trudno wybrać jakąś sensowną ilość zdjęć, nawet spośród moich ulubionych, bo wszystkich to mam chyba z tysiąc… ale w końcu zdecydowałam się na te 4 i zrobiłam z nich kolaż dla Was.



Na górze po lewej stronie zdjęcie zatytułowane “Mój Mały Gremlin.” Po lewej zblazowana Bianka na moim łóżku. Na dole po prawej Bianeczka w całej okazałości, Puszcza Bukowa w Szczecinie. Na koniec, na dole po lewej Bianka dobiera się do mojej kawy… która co prawda wygląda jak browar, ale zapewniam, że o 12 w południe browca nie popijam.

Pozdrawiamy serdecznie wszystkich czytających te słowa Salonowiczów.

[Tenmen]

Koty nie są moje. To zwierzyna koleżanki. Pierwszy raz mnie zobaczyły i już byla akceptacja. Baranek od kota. Cudowne uczucie...

Ciekawe jak to jest dostać z bańki od kota.

M.

[ErNOL]

Zgadzam się jak nie wiem co... Sam mam dwa kociaki... Jeden jest mocno przytulaśny... I jak pisze Kolega @

slaviop - uczucie bezcenne...