Zatoczył się ciężko i oparł ścianę ruin. Z jego ramienia sączyła się krew, a ranę wypełniały setki drobnych odłamków. Cholerny stwór trafił go pazurem, tuż pomiędzy płyty jego zbroi. W tym samym czasie chciał sparować jego cios i szpon rozleciał się na kawałki, które utkwiły w ramieniu. Ostatnia walka utwierdziła go w przekonaniu, że słabnie. Robi się coraz wolniejszy, jego zmysły są coraz bardziej przytłumione. Traci czujność i refleks.
Powoli wyjmował pojedynczo odłamki, przemył ranę wodą i owinął kawałkiem koszuli. Musi odpocząć kilka dni, zregenerować się, zdobyć jakiś posiłek. Wędrował już długo, nie wiedział jak długo, ale jakiś szósty zmysł podpowiadał mu, że jest coraz bliżej. Jakaś tajemnicza siła ciągnęła go w jednym kierunku.
Rozpalił skromne ognisko i postanowił, że upoluje jedną z tych dziwnych bestii, która wyglądem przypomina wilka. Może jej mięso będzie zdatne do zjedzenia. Rozejrzał się wokół. Krajobraz począł się zmieniać. W miejsce ogromnej pustyni, zaczęły pojawiać się gęstsze krzewy i żywe drzewa. Gdzieniegdzie było widać kałuże wody. Ruin było coraz mniej. Patrzył na wschód i im dłużej się przypatrywał, tym bardziej zdawał sobie sprawę, że w oddali jest las. Ciemny, gęsty, nieprzenikniony las. Zrozumiał wtedy dwie rzeczy. Po pierwsze w lesie może uda mu się odnaleźć więcej żywności i wody. Po drugie jednak, w lesie może czaić się więcej groźnych bestii, które będą miały ułatwiony atak.
Był zmęczony, a ramię dawało o sobie znać. Mimo wszystko wiedział, że musi coś zjeść. Podszedł do pobliskiej gęstwiny i skrył się w niej. Spojrzał w kierunku drzew i dostrzegł tego wilkopodobnego stwora. Stał, odwrócony do niego tyłem. Powoli zaczął skradać się w jego kierunku. Gdy był już na wyciągnięcie ręki, zmęczenie dało o sobie znać. Potknął się i potwór natychmiast to zauważył. W mgnieniu oka znalazł się za plecami Rogvaar’a. Ten jednak wytężył resztki swoich sił i błyskawicznie się odwrócił. Miecz już od dawna przyozdabiał jego dłoń. Wilk zawarczał groźnie i wykonał długi skok. Rycerz sparował cios, zamarkował uderzenie poprzeczne i płynnym obrotem wykonał górne cięcie, które trafiło przeciwnika prosto w tętnice szyjną. Rogvaar ciężko odetchnął i spojrzał na zwierzę. Leżało bez życia, w rosnącej kałuży krwi. Złapał je za nogi i pociągnął w stronę ognia. Ramię tętniło tępym bólem, a nogi powoli odmawiały mu posłuszeństwa. Dociągnął truchło na miejsce i ciężko usiadł na ziemi.
Zabrał się za oprawianie swojej zdobyczy. Skór potwora była wyjątkowo gruba i porośnięta przyjemnym w dotyku futrem. Postanowił, że zachowa ją, aby w razie czego mieć dodatkowe okrycie. Wyciął kawałek mięsa z udźca i nadział je na kij. Piekł je długo, wpatrując się w skaczące iskry i napawając się chwilą odpoczynku. Było zaskakująco smaczne. Miękkie i soczyste. W smaku przypominało wieprzowinę, a w konsystencji wołowinę. Zjadł jeszcze kilka kawałków, a resztę oddzielił od kości i schował do torby. Położył się na nowo zdobytej skórze i zasnął. Zasnął, ale cały czas czuwał. Wrażliwy na każdy szmer, każdy ruch powietrza, każdy zapach. Odpoczywał, zbierał siły…
Delikatne promienie słońca i przyjemna bryza, sprawiły, że rozbudził się i usiadł. Spojrzał na swoje ramię. Już prawie się zagoiło. Resztki ogniska były jeszcze ciepłe, więc nie spał zbyt długo. Ale to wystarczyło, żeby poczuł się zdecydowanie lepiej. Gdyby nie jego nadludzkie zdolności, zapewne już dawno by zginął, a rozcięte ramię goiło by się wiele tygodni. Jednak nie był człowiekiem i jego ciało bardzo szybko powracało do dawnej sprawności. Przeciągnął się, ziewnął i począł zbierać swoje rzeczy. Nadszedł czas, aby wyruszać w dalszą drogę.
*
Zza rogu budynku wyszedł niski mężczyzna o egzotycznej urodzie, odziany w długi, futrzany płaszcz z kapturem. Rozejrzał się nerwowo dookoła, ręką dotknął torby przy pasie i szybkim krokiem ruszył wzdłuż witryn sklepowych. Przyozdabiały je różnorakie napisy, mające skłonić potencjalnego kupca, aby wszedł do środka. W Tegroth handlowano wszystkim, ale prym wiodły wszelkiego rodzaju towary luksusowe i prawnie zabronione w innych miastach. Złoto, perły, niewolnicy, dzikie zwierzęta, a nawet zdelegalizowany edyktem królewskim pylorit. Tutaj można było kupić wszystko, a sama mieścina była skupiskiem wszelkiego rodzaju handlarzy, łowców, najemników, zabójców i przemytników. Była kolebką paserstwa, szmuglerstwa i ciemnych interesów. Gdyby nie protekcja Zakonu Orth’ka, Tegroth już dawno przestałoby istnieć. Ale koneksje łączące część Rady Królewskiej i przywódcę zakonu, skutecznie utrzymywały nielegalny rozkwit miasta.
Człowiek w płaszczu minął sklepy, przeszedł przez ulicę i zniknął za drzwiami, prowadzącymi do jednej z najpodlejszych gospód Starego Południa, o wymownej nazwie „Koński Bełt”. Wnętrze wypełniał zapach, będący na poły mieszaniną świeżego i stęchłego tytoniu, potu, alkoholu i moczu. Miejsce to było punktem zbornym wszystkich okolicznych pijaczków, ciemnych typów i ludzi, mających na pieńku z prawem. Widok wchodzącego eleganckiego mężczyzny sprawił, że na moment ucichły wszystkie rozmowy, a głowy obecnych skierowały się w stronę drzwi. Przybysz zdjął kaptur, a wtedy każdy wrócił do własnych zajęć. Jego twarz, przeorana wielką blizną i długa czarna broda, zapleciona w warkocz, a przede wszystkim tatuaż zdobiący jego skroń, jasno dały wszystkim do zrozumienia, że jest to człowiek, na którego należy uważać, schodzić mu z drogi, a przede wszystkim, nie przypatrywać mu się zbyt długo. Tatuaż ten, przedstawiający niewielkiego węża, zaplecionego wokół zakrwawionego sztyletu, oznaczał, że jego właściciel należał do najbardziej elitarnej sekty zabójców, do Haar’tur. Ludzie Ci byli bezwzględni, niezłomni, wyprani z uczuć. Nie zabijali dla pieniędzy – robili to dla rozrywki i właśnie to było w nich najbardziej przerażające.
Surtan, bo tak nazywał się zabójca w płaszczu, usiadł przy jednym ze stołów. Z torby wyjął niewielki, zakrzywiony sztylet, który w wymownym geście wbił w blat. W kulturze oznaczało to, że czeka na kogoś i nie wolno mu przeszkadzać. Zamówił piwo, upił kilka łyków, wsparł głowę na dłoniach i wpatrując się w drzwi, zaczął czekać. Nie minęło wiele czasu, a do gospody wkroczył odziany w oksydowaną na czarno zbroję Hakim, przywódca Zakonu Orth’ka. Uniósł rękę i spokojnie wskazał palcem na wyjście. Wszyscy zebrani posłusznie wstali i zaczęli opuszczać „Końskiego Bełta”. Został tylko Bo – właściciel, będący dobrym przyjacielem Hakim’a oraz Surtan. Bo od razu nalał drugi kufel piwa i szybkim krokiem oddalił się na zaplecze. Przywódca zakonu usiadł naprzeciwko zabójcy i spojrzał mu w oczy. Nie dostrzegł w nich nic. Żadnego cienia człowieczeństwa, uczuć, życia. Były puste i przerażająco czarne, zimne i mętne, jak martwej ryby.
- Zabijesz mojego brata. - powiedział cichym głosem Hakim, nie odrywając oczu od mordercy.
Po Surtanie od razu było widać, że czekał na jakieś zlecenie. Jego ciało momentalnie się napięło, na czoło wystąpił pot i pojawiła się pulsująca żyła. Był gotowy zabijać, tu i teraz. Ale panował nad sobą. Cały ten zwierzęcy szał i instynkt gromadził w sobie, tłumił. Szykował go specjalnie na „polowanie”, jak to nazywał.
- A kimże jest Twój brat i jak go zwą? - odparł beznamiętnym głosem Surtan.
- Rogviir, król Starego Południa. - odparł przywódca Zakonu, uśmiechając się kącikiem ust.
