Las to ostoja spokoju. I samotności. Zazwyczaj cenię sobie samotność, kiedy jestem sam na sam ze swoimi myślami. Mogę przy delikatnym szumie drzew, szeleście liści, śpiewie ptaków skupić się po prostu na sobie. Rozmyślać, czerpać przyjemność z przebywania wśród otaczającej mnie przyrody.
Piękne widoki. Świeże powietrze. Relaks. Czas płynie jakby inaczej. Wolniej, bardziej statecznie. Czasami wręcz staje w miejscu. Dookoła kompletny brak ludzi. Nieopodal tylko słychać szelest liści, po których biegnie spłoszony zając.
Nad głową słychać szybki i miarowy stukot. To dzięcioł. Siedzi na miarowo bujającym się szczycie drzewa. Delikatny powiem wiatru przerzuca pożółkłe liście, targa włosy i wywołuje cichy szept całego lasu.
Słońce przedziera się przez barierę stworzoną z koron drzew. Tworzy świetlistą drogę, która tylko zachęca do dalszej eksploracji i zanurzenia się w leśne gęstwiny. Drzew cichutko szumią, jakby zapraszały i zachęcały do całkowitego zapomnienia i zatracenia się w tej samotni.
Na uważnego wędrowca czekają niespodzianki, dary natury, które z powodzeniem i ze smakiem można spożytkować w domu. Jednak trzeba być czujnym i mieć bystre oko. Szanować ekosystem lasu, zbierać tylko te grzyby, których potrzebujemy. Pozostałych nie ruszać. Las czuwa...
Kiedy zbliża się zmrok, a słońce chowa się za horyzont to znak, że należy wracać. Wszystko dobre się kończy, ale las delikatnie szepce, zaprasza kolejnego dnia. Mógłbym siedzieć w nim codziennie, sam, zamyślony...
Las jest piękny. Szanujcie las. Jego mieszkańców. Jego rośliny. To moja refleksja po dzisiejszych spacerach.
