Po uzyskaniu szczegółów od Pana Tommy’ego, dot. tajemnego miejsca i sekretnego hasła które winienem użyć by owe odrzwia stanęły otworem, stałem się posiadaczem gotowej mikstury. Przekazana mi ona została z tajemniczym uśmiechem, zastanowiło mnie wprawdzie co się za nim kryje, jednak nic nie wzbudziło moich podejrzeń.
Udałem się więc do swojej kryjówki, po drodze jednak uległem pokusie, odkręciłem buteleczkę, roztarłem kropelkę w palcach, zbliżyłem do nosa i… świat dookoła jakby zwolnił. Niedaleki krakowski Barbakan i Floriańska niepokojąco zaczęły przypominać zatłoczony, hawański targ, deptak Plant pod stopami miast gołębimi ekskrementami zdawał się błyszczeć kostką brukową urokliwej uliczki w Trynidadzie, a pobliski Dworzec Główny pobrzmiewał pomrukiem błyszczących kubańskich krążowników szos w swoich specyficznych, soczystych kolorach, przerywanym niekiedy brzękiem ichniejszych pesos.
Czym prędzej udałem się zatem do sklepu po jakiś stosowny trunek godzien uspokoić moje już nieco skołatane nerwy, Pani w Biedronce niestety nie wiedziała jaki rodzaj pasuje do opisywanych Jej możliwie jak najdokładniej klimatów. Pani w monopolowym skwapliwie przytakując jednocześnie poczęła- jak mi się wówczas zdawało- szukać telefonu do psychiatryka, pewnikiem przekonana że oto kolejnemu w pijackim zwidzie umyślało się że jest następnym wcieleniem Fidela Castro lub innego Che Guevary, dlatego czym prędzej zakupiłem po prostu zwykły rum, w nadziei że nada nowym i nieznanym doznaniom kolorytu.
Nie miał okazji. Jeszcze zanim dotarłem do domu uległem pokusie i zalałem jeden z moich parowników (chmurzona na nim jedynie czysta baza). Pacholęciem jeszcze będąc usłyszałem gdzieś że La Isla Bonita znaczy również w jakimś egzotycznym języku „Mała gołąbeczka”. Nie wiem czy to prawda, pewnie nie, ale ten aromat, ten zapach jest taki właśnie. Płochliwy, ale i zalotny. Kuszący, ale bojaźliwy.
Wyobraźcie sobie że poczuliście ją gdzieś w zaułku, nienachalną i zwiewną, nieświadoma uroku zaciągnęła Was za sobą, do rodzinnej tawerny, i niczym niegdyś Michael Corleone w swej rodowej mieścince prosicie rodzinę o pozwolenie na wyjście. Żar wczesnym popołudniem leje się z nieba, klienteli jeszcze nie ma, radosna mama żegna jedyną córeczkę, chichocząc i szepcząc coś do ucha, ojciec za kontuarem z cygarem w zębach taksuje Was srogo z góry do dołu, wycierając ścierką jedną szklankę od kilku minut, a za stolikiem trójka młodzików, przystojnych temperamentnych muchachos gotowych pozbawić Was wszystkich zębów na jedno skinienie swojej siostry, wyzywająco śledzi każdy Wasz ruch.
W końcu wyszliście, sam na sam, ale stres i podekscytowanie nie pozwala Wam się odprężyć. Boicie się że jakimś nieopatrznym słowem, jakimś zbyt pochopnym gestem, zepsujecie to co tak obiecująco się rozpoczyna. Wieczór mija szybko, za szybko, ale jak dokładnie tak jak być powinno. Radośnie, świeżo i młodzieńczo. Jest trzymanie się za ręce, jest i pozorowanie wesołych ucieczek dzierlatki metr do przodu. Jest ciepły taniec, jest i zimny alkohol. Przychodzi wieczór, czas odprowadzić córkę do domu. Nieśmiały buziak pozostawia subtelną słodycz na ustach, ale zapach rozgrzanego, młodego ciała przypomina o swoim pochodzeniu. Spracowanej, konserwatywnej rodziny w państwie cygar. Wracając z pękającej już o tej porze w szwach tawerny, rozbrzmiewającej przyjemnym dźwiękiem zabawy, pogwizdując w rytm cichnącej w uszach salsy wiecie już, że prędko o „małej gołąbeczce” nie zapomnicie. Kiełkować zaczyna nadzieja że zostanie z Wami na dłużej, że to nie tylko wakacyjny romans, ale przede wszystkim nadzieja żeby się nie zmieniała – płochliwa, kusząca i nienachalna.
PS – przepraszam za słowotwórstwo i rozwlekłość, oczekujących konkretów przepraszam tym bardziej. Moje kubki smakowe nie wyróżniają się zbytnio wyrafinowaniem, nie potrafię w tej wybitnej kompozycji znaleźć nic konkretnego by czarno na białym przedstawić smaki, a przede wszystkim zaś moje małe i krótkie doświadczenie waperskie w ogólnym tego słowa znaczeniu (sprzęt, własne plecionki, własne zwykłe grzałki, własne mieszanki itd.) nieco utrudniają recenzję. Fakt jest faktem że ja osobiście Tommy’ego za słowo bym chciał potrzymać (i tylko za to) i zamówić liquidu w ilości co najmniej litrowej.
Na samym końcu jednak przepraszam dziewczyny, pieszczotliwie drożdżówkami widzę tu zwanymi, za jednostronny punkt widzenia opisu
Zastanawiałem się przez chwilę czy nie sporządzić dwóch wersji, z adnotacją która jakiej płci dedykowana, ale o lizusostwo posądzonym pewnikiem mógłbym zostać, pomijając już milczeniem fakt konieczności obleczenia się w kieckę na ten czas pisania.
).gif "Uśmieszek")
. Muszę spróbować..png ";)")
. Muszę spróbować.
