Kiedyś, wędrując po Wietnamskich nizinach natrafiłem na skrytą wśród skał niewielkich rozmiarów wioskę.
Napotkałem tam pewnego starszego człowieka, który siedział na skraju zagrody, w której pasło się bydło.
Siedział tam, bacznie obserwując ciągnący się bezkres tamtejszych stepów i ewidentnie coś chmurzył. Po rozmachu chmury, która wydobywała się z jego płuc niczym z komina, odrazu odnalazłem w nim bratnią duszę.
Tak, On siedział tam i jakby nigdy nic wapował.
Odrazu poczułem dopływ endorfin. Mój ostatni akumulator wyładował się tak dawno, że ledwie byłem w stanie sięgnąć pamięcią do tych beztroskich chwil, gdy po raz ostatni wypuszczałem obłok z moich zmęczonych od ostrego powietrza płuc. Moje mięśnie nóg podświadomie zaczeły kierować moimi kończynami w ruch, który zbliżał mnie do tego owianego tajemnicą człowieka.
Gdy zbliżyłem się na tyle blisko, że starszy człowiek mógł już wyczuć moją obecność, odwrócił głowę w moim kierunku i opatulił mnie oceanem spokoju, bijącym się z jego oczu.
Próbowałem wydusić coś z siebie, jednak nie potrafiłem.Te wszystkie lekcję tutejszego języka poszły na marne.Cały ten absurd sytuacji przytłoczył moje struny głosowe.
Starzec i ja patrzyliśmy na siebie przez nieokreślony moment w bezwiednej dla mnie ciszy, aż po chwili lekko uśmiechnął się do mnie, sprawnym ruchem zeskoczył z drewnianej zagrody i zaczął zmierzać w kierunku małej chatki, która stała nieopodal. Ja, zupełnie zdezorientowany, stałem wciąż niczym słup soli wpatrując się w coraz to bardziej oddalającą się, smukła sylwetkę starca. Gdzieś w połowie dystansu między mną a domostwem przystanął na chwilę, odwrócił się w moim kierunku i machnął ręką, sugerując żebym za nim podążał.
Odrazu zerwałem się, coraz bardziej przyśpieszając kroku by go dogonić.
(...)
Po przejściu przez próg lokum, poczułem zmieszany zapach ziołowej herbaty i świeżo odparowanego liquidu. Starzec stanął na skraju pomieszczenia, opierając się o widocznie wysłużony już, skrzekoczący generator i ponownie skierował wzrok w moim kierunku.
Zauważywszy kątem oka specyficznej konstrukcji ładowarkę do baterii, podpiętą do owiniętego taśmą ilozacyjną przedłużacza, uprzejmie skinąłem ku niemu głową i wyciągnąłem mój lekko przybłocony, i obrysowany sprzęt. Starzec spojrzał na przedmiot w mej dłoni z zaciekawieniem, po czym chwycił oburącz i obracając, dokładnie przyjrzał się urządzeniu.
Po dokładnych oględzinach, wyciągnął z kieszeni swej pasiastej szaty akumulator w całkowicie nienagannym stanie, szybkim ruchem otworzył klapkę i załadował do środka źródło zasilania. Po zamknięciu klapy, powoli podniósł urządzenie w stronę bijącego z lampy światła i mrużąc oczy, przyjrzał się zawartości parownika.
Suchość, jakiej doświadczyło jego wnętrze przez ostatnie tygodnie zdecydowanie go zgorszyła, więc z drugiej kieszeni wyciągnał szklane, zdobione naczynie z gęstym, przejrzyście bezbarwnym płynem. Odkręcił, i za zamachem jednej, równie bogato zdobionej pipety napełnił zbiornik aksamitnie wpływająca cieczą.
Idealnie.
Był pełny, ale nie za bardzo pełny. Nie sposób byłoby tam dolać choćby kroplę bez spowodowania nadmiaru.
Idealna ilość, wlana jednym, naturalnym, zupełnie spontanicznym i pewnym ruchem.
Miałem coraz większe, nieodparte wrażenie, że udało mi się osiągnąć cel mojej wyprawy.
Że mam doczynienia z prawdziwym mistrzem sztuki Vape-Shing, ostatnim, nieuśmierconym przez niecne szpony koncernów tytoniowych chmurzącym smokiem.
______________________________________________________
CND.... mam nadzieję ! 
Po pierwsze, chciałem podziękować jeśli ktoś przeczytał, dotrwał do tego momentu. Bardzo by mi było miło.
To może w końcu kilka słów wyjaśnień, co mi do cholery strzeliło do tego przechmurzonego łba.
W dzisiejszy wieczór, podczas przeglądania salonu wspomniały mi się konkursy literackie. Niesamowicie świetnie mi się to czytało, użytkownicy stworzyli tam coś niebywałego. Sam chciałem z tygodnia na tydzień w końcu dodać coś od siebie, ale ten brak pewności siebie i czasu powodował za każdym razem, że w połowie wątpiłem i zostawiałem niedokończoną historyjkę w czeluściach pisanych, a nie wysłanych postów. Konkursy się pokończyły, są nowe, inne...
A ja chciałem zrobić taką '' salonową zabawę literacką ''.
Na zasadzie ciągnięcia historyjki. Każdy następny post może kontynuować zaczęte przezemnie opowiadanie, tworząc w końcu dłuższą historię.
Co o tym myślicie Salonowicze? Ma ktoś chęć trochę upuscić wodzy fantazji i podszlifować swoje cięte pióro? Wiem że takich osobiników tu nie brakuje!
Pozdrawiam!
Być może słuszny 
jak i ta Twoja.. Porywająca 
Jednym tchem przeczytana w kilkanaście sekund.. 
poproszę o więcej... 
